حقوق دانش آموز

حقوق به مجموعه قواعد و مقررات حاکم بر جامعه گفته می شود و حقوق کودک را نیز می توان این گونه بیان کرد.

مجموعه قواعد و مقررات بین کودک و هر فرد یا افرادی که با او سروکار دارند.

آشنایی با حقوق کودک از این منظر که آنان در آینده نقش اصلی و اساسی را در جامعه به عهده خواهند داشت لازم و ضروریست. جامعه ی سالم و عدالت جو در گرو تربیت و آموزش صحیح کودکان خواهد بود. بنابراین در جهت احقاق حقوق کودک باید آموزش هایی الزامی برای افراد و موسساتی که در ارتباط با کودکان می باشند مشخص کرد.

پدر و مادر مهم ترین وظیفه را در تعلیم و تربیت اولیه و آمادگی کودک جهت آموزش حق و حقوق به عهده دارند. خدمتگزار، مدیر، معلمین و هر فردی که با دانش آموز سروکار داردباید شناختی کافی ازحقوق دانش آموزان داشته باشند.دانش آموز، فردی است که در محدوده ی سنی 6 تا 20 سال قرار دارد و مشغول تحصیل در یکی از مراکز آموزشی کشورمی باشد.

حقوق دانش آموزدر نظام آموزش و پرورش کشور حقوقی است که یک فرد در حال آموزش و یا به سبب آموزش از آن بهره مند می شود.

در این مقاله به مهمترین مسائل حقوقی کودک در مدرسه و مواردی که متاسفانه در بعضی مدارس حقوق کودک اهمیت داده نمی شود اشاره می گردد.

حق بازی:

روحیه بازی جزء خواسته های ذاتی کودکان است و با توجه به این روحیه حق کودکان محسوب می شود و این حق باید در مدارس رعایت شود و ترتیبی اتخاذ گردد که کودکان از آن بهره ببرند. در بعضی کشورها از این روحیه در جهت آموزش مسائل مختلف و رشد فکری کودک استفاده می شود. اما متاسفانه در بعضی مدارس نه تنها از بازی کردن استفاده نمی شود بلکه به دلایل مختلف از جمله فضای کوچک حیاط این حق از کودکان گرفته می شود و یا به دلیل بازی کردن مورد مواخذه قرار می گیرند؛ که این نوعی پایمال شدن حقوق دانش آموز در زمینه بازی است.

حق توجه و محبت:

تمام انسان ها به توجه و محبت نیاز دارند واین مهم در مراکز آموزشی نیزتوسط اولیای مدرسه جهت رشد روانی دانش آموزان ضروری است. اما متاسفانه در بعضی مدارس و توسط برخی افراد نه تنها کودک مورد توجه و محبت قرار نمی گیرد بلکه این حق به اشکال مختلف پایمال و تخریب می شود. از نگاه خشم آلودگرفته تا تنبیه بدنی و روانی درنتیجه کودک در سال تحصیلی حتی یک بار هم مورد ارتباط کلامی و عاطفی و توجه قرار نمی گیرد!

حق نشاط و شادی:

کودک جهت رشد روانی به نشاط و شاد بودن نیاز دارد.متولیان آموزش و پرورش در طرح ها و برنامه های خود باید به این مورد توجه بیشتر ی داشته باشند. چراکه یکی از ویتامین های روانی هر انسانی بالاخص کودک شادبودن است .اماگاهی می بینیم که دانش آموزی به خاطر چهره ی خندانش که جزء ویژگی های فردی وی محسوب می شود مورد مواخذه قرار می گیرد و اتهام بی انضباط بودن به وی زده می شود.

حق عدالت گری:

عدالت گری ذات هر انسانی است و نباید فرض کرد که کودکان از این قضیه چیزی نمی فهمند.دانش آموز نیز مثل همه انسان ها بی عدالتی را نمی خواهند و اگر به طور صحیح با آنها برخورد شود در می یابیم که به راحتی عیوب خویش را قبول خواهند کرد.درضمن تفاوت قائل شدن بین کودک درس خوان و درس نخوان اصلا مورد قبول دانش آموزان نیست .

حق تحصیل:

خوشبختانه در اکثر کشورها حق تحصیل بسیار شناخته شده است ولی در نحوه اجرا و آموزش آن مشکلاتی وجود دارد. از قبیل کمبود مدارس که موجب دلسردی کودک و والدین وی از تحصیل می گردد و در نهایت گاهی منجر به ترک تحصیل دانش آموز می شود. بعضی وقت ها هم نقص قوانین و آئین نامه های داخلی آموزش و پرورش و مدرسه با بی تدبیری بعضی از مدیران منجر به ترک تحصیل یا اخراج دانش آموز از مدرسه شود. برای همین با روشهای نامناسب در تعلیم و تربیت نباید موجب دلزدگی تحصیلی کودک رافراهم کرد.

حق بیان و اظهار نظر:

اکثر جوامع دنیا اظهار می دارند افراد جامعه با آزادی بیان و حق اظهار نظر وانتقاد روبرو هستند؛ در حالی که گاهی در مدارس با عکس این قضیه مواجه می شویم. گاهی می بینیم که دانش آموزی انتقاد یا پیشنهادی از عملکرد معلم خویش یا مدرسه دارد و اظهارنظر وی به شکل های مختلف سرکوب می گردد.

چنین برخوردهای دوگانه  در خصوص آزادی بیان و اظهار نظر و... این تصور را در ذهن دانش آموز ایجاد می کند که حقی در این خصوص وجود ندارد؟

حق احترام:

رشد شخصیت و بالندگی تمام افراد جامعه خصوصا کودکان احترام گذاشتن به آنهاست. در برخی مدارس این حق به شکل های مختلف از جمله با کلمات تخریبی که بیشتر روان کودک را آزرده می سازد ازبین می رود. گاهی توسط بعضی کارکنان مدرسه  با دانش آموز شوخی می شود؛ مثلا مربی برای ایجاد نشاط در کلاس ، شخصیت و احترام دانش آموزی را نزد دیگران تخریب می کند. متاسفانه اگر آن مربی مورد اعتراض دانش آموز قرار گیرد، شاید به کسر انضباط و احضار ولی و حتی اخراج کودک از مدرسه منجر گردد.

حق بهداشت فضای بهداشت مدارس:

از بوفه و سرویس های آبخوری و دستشویی و... باید طوری باشد که دانش آموز دچار بیماری نشود. البته تا حد زیادی مشکلات بهداشتی مدارس رفع شده است.

حق داشتن وسایل و امکانات تحصیل:

در دنیای مدرن امروز، برای تعلیم دانش آموزان، دیگر وسایل ابتدایی (میز و نیمکت و بعضا وسایل کمک آموزشی ناقص و اولیه) جوابگوی نیاز کودکا ن نیست (متاسفانه نقاط محروم جامعه ما از همین نیازهای اولیه و ابتدایی نیز برخوردار نیستند.)

اگر با علم روز خواهان آموزش اصولی و منطقی باشیم؛ نیاز به تجهیز مدارس با امکانات جدید هستیم که در غیر این صورت بازدهی و کیفیت آموزش مسلما افت خواهد داشت. حق داشتن مربیان کارآزموده استاد و معلم باید از آموزش های علمی و روانشناسی برخوردار باشد. لازمه رشد و آموزش دانش آموز وجود افرادی است که توانایی علمی و از آن مهم تر توانایی و مهارت های آشنایی با مسائل روحی و روانی دانش آموز را داشته باشند. بارزترین مشکل نبود چنین اشخاصی، عدم ارتباط صحیح و منطقی بین دانش آموز و مربی وعدم نشاط کودکان است.

حق امنیت روانی:

شیوه آموزش باید به صورتی باشد که امنیت روحی دانش آموز تامین شود. مثلادر بعضی مدارس تهدید، اخراج موقت و دائم و یا ترساندن از تجدیدی و مردودی و یا جمله معروف “به ولی ات تمام چیزها را خواهم گفت”‌ توهین و شوخی های مربی در جمع نسبت به دانش آموز و یا... دیده می شود.

بنابراین اگر دانش آموز ی در مدرسه احساس امنیت نداشته باشد آموزش لازم را دریافت نخواهد کرد.